Brons op het EK Long Distance

22 september 2024 | Madeline

Op 14 september was het zover: de Challenge Almere, waar ik mijn tweede hele triatlon wilde voltooien en blijkbaar meedeed aan het Europees Kampioenschap Long Distance. Twee jaar geleden deed ik hier voor het eerst een hele triatlon, waarbij ik bijna de hele marathon heb gewandeld. Dit keer stond ik gelukkig veel beter voorbereid aan de start. Na maanden van intensieve trainingen, gecombineerd met een drukke baan en veel reizen tussen Antwerpen en Brussel, voelde ik me klaar voor deze uitdaging.

Het was niet altijd makkelijk om te trainen met mijn overvolle schema. Ik werk meer dan fulltime en reis vaak naar Antwerpen en Brussel, dus het was soms een hele puzzel om tijd vrij te maken. Gelukkig hebben de fietstrainingen van Iris en Sjoerd me enorm geholpen. We trainden in alle mogelijke weersomstandigheden: van harde wind tot fikse regenbuien, en af en toe een zonnige dag. Die trainingsuren waren vaak al een feestje op zich en boden een welkome afleiding van de hectische werkweken.

Naast de sportieve voorbereiding was ook de steun van mijn partner Matthew onmisbaar. Hij zorgde dat er altijd eten klaarstond, of ik nu laat thuiskwam van kantoor of snel door moest voor een training. Het was vaak een race tegen de klok om alles te combineren, maar zonder hem had ik dit nooit gered.

Op de wedstrijddag waren de omstandigheden perfect, al begon het zwemmen wat chaotisch. Het was een massastart en de eerste 1000 meter voelde als een wasmachine. Na een paar keer onder water te zijn getrokken, gaf ik iemand zelfs een stomp, omdat ik geen kant op kon. Toen het eenmaal rustiger werd, kon ik lekker doorzwemmen.

Het fietsen verliep ook goed, al was er direct een kleine uitdaging. In de eerste 10 kilometer verloor ik twee van mijn vier Nutrid-bidons op een kasseienstrook. Ik had kunnen stoppen om ze op te rapen, maar besloot om deels op Isostar te gaan. Ondanks dat kleine obstakel voelde het fietsen geweldig. Mijn hoop was een gemiddelde van 30 km/u, misschien zelfs 32 km/u, maar al snel zat ik op 34,5 km/u gemiddeld! Toen begon ik me af te vragen of ik 35 km/u kon halen, maar ik besloot het rustiger aan te doen om geen risico te nemen. Met een gemiddelde van 32,5 km/u stapte ik met frisse benen van de fiets, klaar voor de marathon.

Mijn grootste doel voor de marathon was duidelijk: ik wilde dit keer absoluut niet gaan wandelen. Dat was iets wat me bij mijn eerste hele triatlon erg hoog zat. Na de eerste 2 kilometer besloot mijn horloge ineens een update te doen, dus ik had geen idee hoe snel ik liep. Ik vertrouwde op mijn gevoel en hield een tempo aan waarvan ik wist dat ik het “makkelijk” zou moeten volhouden voor de volle 42,195 km. De kilometers gingen eigenlijk verrassend snel voorbij. Toen ik richting de finish ging, voelde ik me zo sterk dat ik mijn snelheid kon verhogen. Het publiek gaf me vleugels en toen ik de muziek van Jump Around hoorde bij de finish, kon ik het niet laten om te gaan springen.

Voor de finish stond ik bij de commentator, hoog springend van vreugde. Hij riep: ‘Is dit wel verstandig na 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km hardlopen? Als ZIJ dit kan, dan kunnen jullie dit ook!’ Het publiek sprong enthousiast mee en ik maakte nog een paar sprongen extra voordat ik mijn medaille in ontvangst nam.

Ik was ontzettend blij dat ik mijn doel had bereikt: finishen zonder te wandelen en een snellere tijd dan de vorige keer. Maar de grootste verrassing kwam de volgende dag. “Ik kreeg een berichtje van een vriend: ‘Zie ik nou goed dat je derde bent geworden in je leeftijdscategorie?’ Hij stuurde een screenshot van de uitslagen, en tot mijn verbazing zag ik een 3 voor mijn naam staan. Dus ik heb maar een duimpje en een smiley gestuurd. Later die dag kreeg ik een bericht van Ellen. Ze vroeg me: "Klopt het dat je een bronzen medaille hebt gewonnen in je age group? Op een Europees Kampioenschap?" Ik keek nog eens naar de resultaten en zag nog eens dat ik als nummer drie was geëindigd. Maar ik had geen idee wat dat eigenlijk betekende, of dat er zelfs een prijs aan verbonden was! Er was ook niets gezegd toen ik de finish overkwam, behalve dat ik heel goed kon springen en totaal niet vermoeid leek. Het drong nog niet helemaal tot me door. Ellen bevestigde dat ik zeker een prijs had gewonnen en dat er een medaille of iets voor mij klaar lag.

Blijkbaar moet ik voortaan ook wat beter op de uitslagen letten, dacht ik nog lachend. Gelukkig heb ik na een mailtje naar de organisatie alsnog mijn beker toegestuurd gekregen. Een mooi aandenken aan deze bijzondere prestatie!

Hoewel ik enorm blij ben met die derde plek, ben ik eigenlijk nog trotser op het feit dat ik niet heb gewandeld tijdens de marathon. Dat zat me blijkbaar hoog! Deze ervaring heeft me het vertrouwen gegeven om grotere doelen te stellen. Volgend jaar ga ik weer meedoen, en dit keer wil ik onder de 11 uur finishen! Op naar de trainingen bij de club – en vooral blijven genieten en gezond blijven!

 

Madeline