Jánošík Slovak Xtreme Triathlon

6 september 2019 | René

De donderdag voor de wedstrijd heb ik nog het zwemwater getest, want vooraf werd aangekondigd dat het water tussen de 15 en de 18 graden zou zijn. Werkelijkheid was dat het water 20 graden was, dus alle extra kleding voor het zwemmen konden in de tas blijven. Na deze verfrissing hebben we het gehele fietsparcours gereden met de auto om deze te verkennen. Want niet alleen ik moest deze in het donker kunnen fietsen, maar Annegreet moest het dus ook in het donker met de auto rijden. Deze verkenning bleek erg nuttig, want hier en daar was de weg toch wel erg slecht met zelfs kuilen en gaten.

Op vrijdagochtend was de briefing en registratie. Deze zijn zo heerlijk rustig en familiair dat ik me daar ook gelijk thuis voel. De briefing was in het Slovaaks en (gebrekkig) Engels, gelukkig geen andere dingen dan vermeld in de race manual.

De start van de Jánošík is om 12 uur 's nachts. Ook hier werd er alleen in het Slovaaks gespeakerd en enkele zinnen in het gebrekkige Engels. Nadat het parcours was ingekort vanwege de mist, moest er 4 rondes gezwommen worden ipv 3. Na 55 minuten klom ik weer op de kant, helaas was het totale afstand ook iets ingekort, want ik zag maar 3,3 km op m'n klokje staan. Wel een mooie top 10.

Dan het fietsen, de eerste 70 km een glooiend terrein met de nodig dingetjes: eenmaal een aflopende ketting, voorlamp die het begaf (kon gelukkig een hoofdlampje lenen) en het rijden in dikke duisternis met mist. Na het 70 km punt in een afdaling even een bochtje gemist, maar gelukkig wel kunnen blijven zitten. Verder was het met name veel alleen zijn op de fiets in het donker en werd het ook echt een mentaal gevecht tegen mezelf. Klimmen in het donker is prima te doen, maar de afdalingen deed ik toch wel wat voorzichtig. Vanaf het moment dat het licht werd, kon ik pas een beetje relaxen en genieten van de omgeving. Af en toe in de mist, dan er weer boven, kijkend over een dal met opkomende zon. Fantastisch! Na 186 km, 2.600 hoogtemeters en 6:47 uur stap ik toch wel fris van de fiets. Althans dat dacht ik, de foto doet anders vermoeden.....

Ik begon als 15de aan de marathon, wat me toch wel een beetje verbaasde. Deze positie hield ik vast tot het 25km punt. Het terrein tot aan dat punt was erg afwisselend. Eerste stuk veel trappen omhoog, dalend door het bos naar een plateau met landerijen en boerderijen. Mooi om te zien hoe de lokalen leven. Ook een soort verbindingsstuk over asfalt om dan via een lokaal uitkijkpunt weer de landerijen in te duiken. Na het 25km punt begon het echte werk. Veel klimmen en dalen. Heel veel klimmen en iets minder dalen. Veel via smalle trappetjes, soms gebruikmakend van kettingen, soms op handen en voeten. Hier werd ik dan als laaglander dan ook veel gepasseerd. Dit wist ik van te voren, dus kon me er niet te druk om maken. Er werd nog maar weinig hardgelopen, conditioneel konden het beide prima aan, maar dat klimmen zijn we niet gewend en begon wel z'n tol te eisen. Gelukkig taste het ons moraal niet aan, we konden gelukkig zelf blijven lachen. 3 keer moesten we tot bijna 1.700 meter hoogte klimmen en daar tussendoor dan weer terug naar de 1.000 meter. Op 6 km voor de finish konden we de finish zien, maar vanaf daar deden we er nog ruim 2 uur over. De beklimmingen bleven maar komen. Totaal maakte we 3.200 hoogtemeters in de marathon.

Ik finishte uiteindelijk als 27ste in een tijd van 18:26:22 met een marathon tijd van 10:26 uur. Alleen al over de laatste 17km deden we 7 uur. Wat een avontuur. Jánošík is met recht een Extreme Triathlon.