Mijn eerste triathlon

23 april 2017 | Diantha

De Mirandabad een Achtste Triatlon.

 

Gisteren nog in paniek Laura gevraagd of ze toch nog even tijd voor me had. Ik kreeg het ineens benauwd voor zondag..mijn eerste triatlon. Van te voren dacht ik, het is maar voor de lol, vooral genieten, tijd is niet belangrijk. Dit is door zo veel ervaringsdeskundigen tegen me gezegd. Maar daar dacht ik heel anders over. Samen met Laura en Marian onder het genot van een bakkie koffie en (munt)thee bij Villa Augustus hebben we alles doorgenomen, ben ik van alle tips en tricks voorzien. En het heeft geholpen. Ik heb heerlijk geslapen en ik was de hele dag niet zenuwachtig. Niet eens voor de start. Irv, Laura en Marian hebben blijkbaar een hele geruststellende werking op mij.

Wetsuit ging aan, dat stond niet meer ter discussie. Zwemmen ging best lekker. Daar zag ik het meeste tegenop, die had ik gehad. Wat kan er mij nu nog gebeuren.

Het fietsen ging ook prima, bochtig parcours, veel klinkers, gaten in de weg, stoepje. Allemaal overleefd. 4 rondjes, maar toen ging ik t vijfde rondje in ipv naar de wisselzone. Aii tijdverlies, omkeren, vragen waarheen en uiteindelijk de wisselzone in. Kon ik mijn plek niet meer vinden. Met Wim in mijn slipstream, aanmoedigend en zeeeer behulpzaam twee rekken terug, ahum, mijn plek gevonden. Gauw schoenen wisselen. Nou ja gauw. Ik had zulke koude handen dat ik er niet in kwam. Ook hier was ik weer heel blij met Wim. En Go. Laatste stukje, 5 km rennen. Wietze die nog even kwam aanmoedigen in zijn wetsuit.

Op 1 seconde na samen met Laura over de finish!

Ik heb een topdag gehad. De kop is eraf. Met een hoop leermomenten ben ik klaar voor de volgende.