Frysman 2016

10 juli 2016 | Irvin

Kukelekuu, de Friese wekker staat buiten te kraaien en vindt het tijd voor de Frysman. Het is 4:30 en na even snoozen springt team Van der Waal uit bed & aan het breakfast. Na een week lang obsessief weerbericht volgen, prikkelbaarheid en desinteresse in alles (behalve die ene zaterdag) is het dan zover. Het eerste hoogtepunt van dit nog jonge triathlonseizoen, de Frysman.

Vorig jaar was de eerste editie van dit evenement. Wat toen al opviel was de originaliteit en nuchterheid waarmee de organisatie een kleinschalig maar toch groots evenement weet neer te zetten. Een voorbeeld van die nuchterheid is het verzoek om gelverpakkingen toch vooral niet op de weg te gooien, want “koeien houden niet van verpakkingsmateriaal” (het gemaaide bermgras wordt aan de koeien gevoerd). Verder is de betrokkenheid van de organisatoren bij de 60 deelnemende atleten oprecht en hartverwarmend, klasse!

Dit verslagje zou niet compleet zijn zonder een hele grote dankjewel aan mijn trouwe supporter, gecertificeerd bidon- en banaanwerper en echtgenoot Laura. Het was weer een bijzondere belevenis, fantastisch om deze triathlon samen te beleven. Bedankt! Ook alle andere volgers van harte bedankt voor jullie belangstelling vooraf, tijdens en na afloop, dat geeft mij echt energie!

De weerberichten van de voorgaande week toonden (akelig consequent) dat het wel een beetje zou waaien op zaterdag, westenwind kracht 3 a 4 Beaufort. Bij een proefrondje in het voorgaande weekend is al gebleken dat flinke golfslag kan ontstaan. En inderdaad, geen van de 60 deelnemers raakt teleurgesteld, er staat een flinke golfslag.

Het zwemparcours bestaat uit een driehoek die 2 maal wordt gezwommen. Het eerste rak (een zeilterm, we zijn tenslotte in Friesland) is pal tegenwind, waanzinnige golven, serieus buitenwaterzwemmen, na 100 meter vraag ik mij af of dit goed komt, na 200 meter stel ik mijn dagambities bij, na 300 meter vind ik een ritme (1 op 2 ademen, 1 op 10 een slok IJsselmeer). Dit gaat goed, ik voel me dol-fijn. Na 2 makkelijker, maar o zo lange rakken, is de driehoek af en vraag ik mij af of er echt 2 ronden gezwommen moet worden, het lijkt wat ver. Aangezien er meer atleten terug het IJsselmeer in zwemmen, doe ik dat ook maar. Met een kwartier vertraging op de gedroomde zwemtijd (zoals iedereen), spoel ik aan op het eindpunt. Verfrist en met een duidelijk overwinningsgevoel (en ook wel een beetje opluchting) klim ik voor de eerste keer vandaag het Reaklif op naar de fiets.

Het fietsparcours begint, na een korte aanloop, lekker met de wind mee, maar ja, je moet ook een keer terug. 4 fietsrondes. Aan het einde van de eerste fietsronde staat Laura klaar op de coachpost met een assortiment verversingsproducten. Voor de gelegenheid (en de herkenbaarheid) gaat zij gekleed in een roze finishershirt met bijpassende donkere driekwart broek, met daaroverheen een fleurig pastelkleurig windjack. In de 4e fietsronde moet ik een dipje overwinnen en met een acceptabele fietstijd van pakweg 5:40 zitten de 179km erop (normaal 180, maar die ontbrekende km had ik al gezwommen).

Lopen, 6 rondjes, elke ronde krijg je een polsbandje. Het loopje gaat tot 19 km goed, aangenaam warm weer en gelukkig zijn er sponzen om te koelen. Dan valt er een bui en door de plotse afkoeling sta ik na 20 km geparkeerd met overal kramp. Gebeurt wel vaker, alleen komt het niet echt meer goed. De rest van de marathon gaat speedmarsend (2 minuten poging tot hardlopen met een minuut wandelen als beloning). Niet echt wat ik mij ervan had voorgesteld, maar finishen is heilig. Onbetaalbaar: de lachende gezichten van mensen met 6 polsbandjes, te zien bij tegenliggers op een kort heen-en-weer deel van het parcours. Uiteindelijk gefinished na 11 uur en 45 minuten en de finish maakt het allemaal weer de moeite waard.

De organisatie heeft voor een hottub gezorgd en die spoelt alle ontberingen weg. Conclusie: In fantastysk dei, ik bin in Frysman!